In de paar uurtjes die ik tijdens een interview voor een artikel op locatie in en en rond een lab doorbreng gebeurt het regelmatig dat de geïnterviewden in hun enthousiasme meer vertellen dan dat ze eigenlijk kwijt willen of mogen. Niet dat de bedrijfsgeheimen over tafel vliegen, maar een beetje doorvragen in de trant van ‘hoe zit dan nou precies?’ of ‘hoe doe je dat dan?’ wil nog wel eens praktische informatie opleveren die bij nader inzien toch niet met het labwereldje gedeeld mag worden.

Ik ben daar in de loop der jaren pragmatisch in geworden: als je er iets niet in wil, dan haal ik het er uit. We zijn niet van de roddelpers en zijn er ook niet op uit om mensen of bedrijven/instellingen te schaden om een ‘scoop’ binnen te halen.

Ik pas tijdens het schrijven wat dat betreft soms een soort van anticiperende ‘damage control’ toe. Zeker als een artikel ook nog langs een leidinggevende, directie en/of corporate PR moet worden geloodst. Niet in de laatste plaats om die overenthousiaste analist of onderzoeker, die –hulde– zich zo open heeft opgesteld in bescherming te nemen.

Ondanks die voorzorg wordt ik soms toch nog wel eens verrast. Dat een alleraardigste anekdote er toch niet in mag, omdat er andere belangen spelen. Zo ook in een van de verhalen in deze digitale editie. Helaas kan ik niet zeggen welke dat is...

Richard Bezemer
Hoofdredacteur LabVision

Ontvang je nog geen papieren LabVision?

Geef je hier gratis op

Ben je nog niet ingeschreven voor de digitale LabVision?

Schrijf je hier gratis in